Plotkarki
Spektakl zostały zrealizowany na zamówienie IX Międzynarodowych Spotkań Sztuki Akcji “Rozdroże 2002” Centrum Sztuki Współczesnej Warszawa
premiera spektaklu: 17.11.2002 scena Laboratorium CSW Warszawa w ramach “Rozdroże 2002”
Koncepcja Scenariusz i Reżyseria: Małgorzata Matuszewska
Współpraca reżyserska: Magdalena Gnatowska
Choreografia: Małgorzata Matuszewska
Muzyka: Marek Walawender
Wykonanie:
NTF Teatr Tańca Małgorzaty Matuszewskiej w składzie:
Małgorzata Matuszewska – Camille czasu przeszłego
Magdalena Gnatowska – matka Camille
Anna Iberszer – modelka, kochanka Rodina
Urszula Mach i Anna Staroń – postacie w czerni, animujące parasol (personifikacja Rodina)
gościnnie:
Atsushi Takenouchi – Camille czasu teraźniejszego
W nagraniu muzyki Marka Walawendera, skomponowanej specjalnie dla spektaklu, wzięli udział muzycy:
Pańta Paweł, Potasiński Leszek, Wojciechowski Filip, Wysocki Wiesław
reżyser świateł – Jarosław Żwirblis
scenografia
koncepcja – Małgorzata Matuszewska
projekt – Waldemar Raniszewski
wykonanie – pracownia Teatru Muzycznego Roma
kostiumy
koncepcja – Małgorzata Matuszewska
projekt i wykonanie – Anna Lach – Gościańska
Partner wydarzenia: Instytut Cervantesa w Warszawie
fot. P Bernaś
Spektakl poświęcony słynnej rzeźbiarce francuskiej Camille Claudel. Podwójny tytuł przedstawienia odnosi się do dwóch najistotniejszych inspiracji:
- „Plotkarki” – to tytuł jednej z prac Camille Claudel, niewielkiej rzeźby wykonanej w onyksie przedstawiającej 4 kobiety.
- „Kyōjo” termin zaczerpnięty z terminologii tradycyjnego japońskiego teatru – Teatru Nō – oznacza szaloną kobietę.
Scenariusz przedstawienia inspirowany jest teatrem Nō. Muzyka, skomponowana specjalnie dla spektaklu, łączy elementy jazzu, muzyki współczesnej i flamenco. Choreografia zawiera elementy stylów tańca flamenco i butoh.
Akcja spektaklu toczy się jednocześnie w dwóch czasach – teraźniejszym i przeszłym.
Czas teraźniejszy, to pobyt rzeźbiarki w zakładzie dla nerwowo chorych. Czas przeszły, to okres z życia Camille Claudel, w którym artystka, po rozstaniu z rzeźbiarzem Augustem Rodinem, rozpoczęła samotne życie i poświęciła się wyłącznie własnej twórczości.
W spektaklu postawiono znak równości między pobytem Camille Claudel w zakładzie zamkniętym a śmiercią. Będąc w stanie śmierci rzeźbiarka przywołuje przeszłość, która będąc dla niej ciągle bolesną, nie pozwala jej odejść z tego świata. Przeżywając po raz kolejny dawno minione chwile wypala w sobie uczucie bólu. Będąc pogodzoną ze swoim losem, pod koniec przedstawienia, ostatecznie odchodzi z tego świata…
Fragmenty zaczerpnięte z pracy Hanny Szuszkiewicz pt. „Pomiędzy rytmem a drżeniem. Plotkarki – Kyojo Teatru NTF”:
“Przedstawienie wibrowało od emocji – balansowało między rytmem a drżeniem, między wschodem a zachodem, między przeszłością i przyszłością. Niezwykła była także kolorystyczna oprawa: czerń podłogi i strojów „niewidzialnych”, biel i jasna zieleń kostiumów, czerwień wachlarza i parasola.”
“Moment przejścia – wstrząsający: Camille wściekłym stepem wydobywa z cienia postać matki, nagle oświetlonej snopem światła, wyciągniętej z nicości przez siłę emocji córki… Matka pozostaje obojętna.”
“Kolejna przestrzeń, zupełnie abstrakcyjna, pozostaje we władaniu emocji. To ostatni etap drogi ducha. Dwie Camille łączą się tam – teraźniejsza i emocjonalna, ruchy Matuszewskiej i Takenouchiego, są podobne, zsynchronizowane, płynne. Trwa to chwilę. Wreszcie może ona odejść. Podobne rozwiązanie, niezwykle ważne w jego twórczości – współistnienie zmarłych i żywych, teraźniejszości i przeszłości zastosował Kazuo Ohno, drugi z twórców buto, w przedstawieniu o hiszpańskiej, nota bene, tancerce La Argentinie.”